...به این اعتبار وقتی آنان که پایبندی و التزامِ عملی و بی چون و چرا و ایمانِ غیرِ عقلانی را تحسین و تمجید می کنند، خویشتن را به عنوانِ غیرِخردگرا ( یا مابعدِ خردگرا ) توصیف می کنند، من با آنان موافق هستم. آنان به واقع غیرِخردگرا به شمار می آیند، حتا اگر قادر به استدلال کردن باشند. زیرا آنان به این افتخار می کنند که خویشتن را از خارج شدن از پوسته یِ خویش ناتوان ساخته اند. به این که خود را زندانیِ اوهامِ خویش کرده اند، مباهات می ورزند.
آنان خویشتن را به لحاظِ معنوی، از آزادی محروم می سازند؛ با عملی که انجامِ آن را احیاناً می توان ( به تبعیت از روانشناسان ) به مثابهِ عملی تبیین کرد که به نحوِ عقلانی قابلِ فهم است: به عنوانِ مثال، به عنوانِ عملی که آنان بر اساسِ ترس انجام می دهند؛ ترس از این که با نقادی وادار به آن شوند که از نظری دست بردارند که آن را فرو نمی گذارند، زیرا آن را مبنایِ کلِ زندگیِ خود ساخته اند ( یا می پندارند که چنین کرده اند ): پایبندیِ بی قید و شرط، و تعصب و کوته فکری، که می دانیم می توانند به جنون بدل شوند. به این اعتبار، به خطرناکترین شیوه با یکدیگر ارتباط دارند...
« کـارل پـوپِـِر »، کـتـابِ « اسـطـوره یِ چـارچـوب »
9:55 AM ، ایـمـان کـافـر

"""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""